bu haftasonu 2 gunlugune eve gittim. zonguldakta kucuk birsey icin carsiya indim ve sehirdeki tek caddeden gecerken, kücükken 9 senemi gecirdigim okulum, gazi ilköğretim okulumu görerek okulun yokusuna saldim kendimi.
okulun avlusu inşaat alanı gibiydi. Sabahtan aksama kadar yaptıgımız maclar ve oyunlarla hafızamda kocaman bir okul önü avlusu izlenimi yer eden okulun bahcesi, bu gidisimde o kadar kücük geldi ki, tam anlamıyla büyüdügümü hissettim.
pazar gunu oldugu icin etrafta kimseler yoktu. okulun giriş kapısını acik buldum ve oradaki bekcinin de izniyle iceriye daldim. okulu gezerken yasadiklarimi kelimelerle anlatmama imkan yok. ama sunu net olarak soyleyebilirim, yazik ki 2001 yılında bıraktigim bu okula tek bir civi bile cakilmamis.
Zonguldak’ın en merkezi noktasındaki en büyük ilkogretim okulu, tahtalarından dolaplarına kadar antika konumda. Hersey oldugu gibi. Benim anılarım icin iyi oldu tabi, ancak 11 yıldır bir okulda birsey yapılmaz mi. Tahtalar, dolaplar aynı eskilikte. Bizim sınıfta olan bir kavgada icine gocen kapı bile tamir edilmemis yada degistirilmemis.
Bir yandan üzüldüm. Ama cocuklugumu yeniden yasadim. Olağanüstü bir duygu.
Bir cevap yazın